Music for Every Fuckin Day

خیلی وقته نُت های موسیقی شدن همه چی من، زندگی بدون موسیقی از یه جایی به بعد برام تعریف نشدس. تا حدی که وقتی برم بیرون و خدایی نکرده هدفونم رو فراموش کنم سریع برمیگردم و برش میدارم، حالا مهم هم نیستش چقدر دیرم شده باشه.

روزی که هدفونم نباشه تا بتونم خلوت خودم رو بسازم برام جهنمه. درک حالی که توصیف میکنم برای خیلیا خنده دار و مضحکه ولی واقعا همینطوریه بدون ذره ای اغراق.

برای تک تک لحظات زندگیم فلسفه ی موسیقیایی دارم. چه موزیکی گوش کنم تا تعادل رو با توجه به شرایط دور و بر برام نگه دار. اینایی که میگم رو میتونید از playlist هایی که توی spotify ، soundcloud یا Bandcamp و همچنین موزیک پلیر موبایلم میتونید بفهمید.

فهم موسیقیاییم خیلی ضعیف و غیرقابل دفاعه و اغلب هم سعی نمیکنم بروز بدمش که آبرو ریزی بشه... ولی به غریزه ی موسیقیاییم به شدت احترام میذارم و به خاطر همینم هستش اگر قطعه ای رو بپسندم هیچ وقت دیگه پاکش نمیکنم چون قطعا یه جایی براش تو playlist هام پیدا کردم.

بهترین اتفاق این مدت آشنایی با پادکست کُرُن (koron) بودش. بردیا دوستی عزیز بسیار با فهم درست و صحیح موسیقی رو برات میشکافه و علاوه بر لذت بخش کردن اون قطعه ای که شاید ساده ازش میگذشتی، دستت رو میگیره و بسیار فوق العاده پرتت میکنه وسط هیاهوی ساز و آواز ترنج محسن نامجو یا با عشق همایون رو میشونه کنارت و میذاره گوش ات رو نوازش بده.

موسیقی دنیای به شدت جذابیه
کاش هدفون ها خراب نمیشدن هیچ وقت یا شارژ لعنتیشون انقد زود تموم نمیشد تا بتونی بدون توقف تا وقتی جان اجازه میده بهشون گوش کنی.